داستان زمان و مکان - قسمت اول

امروزه سفر کردن بدون نقشه، و موقعیت یاب جهانی و دستگاه های پیشرفته ناوبری دور از ذهن به نظر می رسد. اما همیشه مسافرت به این آسانی ها هم نبوده است. این سری مقالات جز آنکه داستان سفرهای دریایی و مشکل یافتن موقعیت دقیق و مسیر صحیح کشتی ها را بیان می کنند، به شرح چگونگی شکل گیری رصدخانه گرینویچ و دیگر بناها و تاسیسات اطراف آن، که امروزه از دیدنی ترین جاذبه های توریستی شهر لندن به شمار می روند نیز می پردازند.

رصدخانه سلطنتی گرینویچ  منزلگاه نصف النهار مبداء و همچنین زمان به وقت گرینویچ است. امروزه در هر جایی از کره زمین که باشید، زمان و مکان نسبت به طول جغرافیایی صفر درجه ("00 '00 °000) محاسبه می شود. این طول با تنظیم مگسک تلسکوپ عبوری دایره ای بزرگ واقع در ساختمان نصف النهار رصد خانه تعریف می گردد.

زمان به وقت گرینویچ یا GMT مبنای سیستم بخشبندی زمانی بین المللی است. چگونه این چند ساختمان قدیمی واقع در شرق لندن مبدل به مرکز جهان شدند؟ چگونه دانشمندان در این محل، مکان های جفرافیایی مختلف جهان را به دقت روی نقشه جانمایی نموده زمان را اندازه می گرفتند؟ از چه ابزارآلات و روش هایی در این راه استفاده می نمودند؟ طول جغرافیایی چیست و چگونه می توان آن را از یک رصدخانه اندازه گیری نمود؟

در این سری مقالات که ترجمه ای از کتاب «راهنمایی برای آشنایی با رصدخانه سلطنتی گرینویچ» هستند، پاسخ این پرسش ها را خواهیم یافت.

تلاش بی وقفه برای یافتن طول جغرافیایی

داستان رصدخانه گرینویچ نه با ستارگان بلکه با دریا و بزرگ ترین مسئله پیش روی ملت های دریانورد قرن هفدهم میلادی آغاز می گردد.

برای قرون متمادی، یکی از مهم ترین معماهای علم، کشف روشی برای تعیین اندازه دقیق کره زمین و بنیان نهادن روشی که به کمک آن بتوان شهر ها وقریه ها را روی سطح صاف ترسیم نمود. یونانیان باستان کشف کرده بودند، که با اندازه گیری حرکت ظاهری خورشید و ستارگان (علم نجوم) می توان به طور تقریبی اندازه زمین را اندازه گرفت و مختصات سطحی دقیقی را متناسب با خط استوا تعریف نمود.

در عوض، به زودی مشخص شد، که تعریف مختصات شرقی/غربی، کاری به مراتب مشکل است، زیرا هیچ نقطه ثابتی که بتوان اندازه گیری را برپایه آن انجام داد، وجود نداشت. ملت های زمان باستان، تعدادی نقطه مبنای دلبخواهی، از نشانه های طبیعی گرفته تا شهرهای بزرگ انتخاب کرده بودند، و طول جغرافیایی را بر پایه آن محاسبه می نمودند. با این وجود، تعیین طول جغرافیایی در خشکی تنها از طریق شمردن قدم های مسیر ممکن بود.

ظاهرا هیچ مفهوم علمی برای محاسبه طول جغرافیایی وجود نداشت.

مشکل محاسبه طول جغرافیایی از قرن پانزدهم میلادی به این سو جدی تر شد. زیرا از آن زمان به بعد تعداد بسیار زیادی از کاوشگران، به دنبال کشف دنیا های تازه، راه دریا در پیش گرفتند.

شاید ندانستن طول جغرافیایی دقیق در خشکی آنچنان مشکلی برای مسافران ایجان نمی کرد اما در دریا داستان چیز دیگری بود. بدون طول جغرافیایی ناوبران نمی توانستند تعیین کنند که چقدر در شرق یا غرب، از سرزمین خود دور شده اند. ملاحان با کمک روشی که به نام "Dead Reckoning" شناخته می شود، با تخمین سرعت کشتی نسبت به باد غالب بر آن، برآورد تجربی از موقعیت آن بدست می آوردند، هرچند که شب ها ابری یا توفان ناگهانی اغلب منجر به غرق کشتی و فاجعه برای سرنشینان آن می گشت.

اطلاعات دیگر:

یکی از بهترین ابزار های ناوبری که توسط دریانوردان عهد باستان استفاده می شد، اسطرلاب دریانوری است. این وسیله که نسخه ساده شده اسطرلاب ستاره شناسی است، ناوبران را قادر می ساخت تا ارتفاع خورشید یا ستارگان را با مقاسیه با یک مقیاس منحنی شکل محاسبه نمایند.

سدِس (Sextant) نخستین روش واقعی محاسبه نجومی فاصله دقیق را فراهم ساخت. این زاویه یاب توسط جِس رامزدِن در حدود 1792 ساخته شد.

طول و عرض جغرافیایی

طول و عرض جغرافیایی، هردو برپایه قطاعی از یک دایره °360 محاسبه می گردند. واحد شان، درجه، دقیقه، ثانیه ("/'/°) است. از آنجائی که کره زمین یک انقلاب کامل، یا °360 را در 24 چهار ساعت می پیماید، قطاع های این انقلاب دایروی را می توان به بخش های زمانی تقسیم بندی نمود.

°360 معادل 24 ساعت، °180 مساوی 12 ساعت، °15 برابر با 1 ساعت و °1 درجه 4 دقیقه از زمان است.

اگر شما تفاوت زمان محلی بین دو مکان مختلف را بدانید، در واقع شما اختلاف طول جغرافیایی بین آن دو نقطه را به دست آورده اید. اگر ناوبر کشتی یا هواپیمایی بداند که سه ساعت با گرینویچ اختلاف ساعت دارد، او در °45 شرق یا غرب گرینویچ قرار گرفته است. در طول قرن هجدهم، که هنوز ساعتی اختراع نشده بود که در کشتی درحال سفر هم دقت خود را حفظ کند، مشکل ناوبران آن بود که چگونه می توان زمان دقیق دو مکان جغرافیایی را بدست آورد.

اندازه گیری فاصله ماه

یکی از راه های دانستن زمان در دریا، اندازه گیری فاصله ماه با یک ستاره نورانی مخشص در آسمان شب است. از سال 1767 ناوبران از تقویم دریانوردی استفاده می کنند که در آن مختصات ماه ستارگان در مقایسه با وقت محلی در گرینویچ فراهم شده است. تا پیش از انتشار تقویم دریانوردی، ناوبران راهی نداشتند تا بدانند چقدر در مسیر شرق یا غرب از کشور خود قرار دارند.

دریانوردی همچون کریستوف کلومب هرچند در علم ستارشناسی استاد بود، اما بیشتر، متکی بر دانش فوق العاده خود از دریا بود. شکل امواج، درجه شوری آب، جریان های آب اقیانوس، و مقایسه نمونه های گرفته شده از کف دریا، همه نشانه هایی از نزدیک شدن به ساحل بدست می دادند.

ناوبری امروز

امروزه با کمک یک دستگاه گیرنده موقعیت یاب جهانی (GPS) می توان در هوا، دریا و خشکی طول و عرض دقیق جغرافیایی را تعیین نمود. در حال حاضر، 24 ماهواره به همین منظور در مدار کره زمین در حال حرکت هستند، که بیست و یکی از آنها فعال و سه عدد هم برای روز مبادا نگه داشته شده اند.

دستگاه گیرنده، موقعیت خود را با رمزگشائی سیگنال های دریافت شده از هر ماهواره محاسبه می کند. رایانه موجود در دستگاه گیرنده، برای تعیین موقعیت دقیق نیازمند سیگنال از حداقل سه ماهواره موقعیت یاب است. مدار ماهواره ها طوری طراحی شده اند که در هر لحظه از زمان و در هرجای جهان که باشید حد اقل چهار و حد اکثر دوازده در محدوده دید دستگاه قرار گیرند.

امروزه، دستگاه های گیرنده موقعیت یاب جهانی حداکثر با دقت سه متر موقعیت شما را مشخص می کنند. روش های دقیق مهندسی این دقت را تا حد میلیمتر نیز کاهش می دهند.


ادامه دارد ...

قسمت دوم

قسمت سوم

تغییرات آب و هوائی، دی اکسید کربن و نقش شما (مسافرت به شیوه مسئولانه)

تغییرات آب و هوائی، دی اکسید کربن و نقش شما (مسافرت به شیوه مسئولانه)

 

در سال های اخیر پروازهای ارزان قیمت پنجره آسمان ها را به سوی دور دست ترین نقاط کره خاکی گشوده اند. این امکان جدید، مسافران را قادر ساخته تا راحت تر از هر زمان دیگر، مسافت دورتری را به قصد سفر بپیمایند. این البته خبر خوشی برای کشورهای در حال توسعه به شمار می آید که به یاری صنعت گردشگری (حداقل از نوع مسئولانه آن) به پیشرفت در زمینه های اجتماعی و اقتصادی در جامعه خود یاری رسانند.

اما آیا این، موفقیتی برای همه بشر است؟ خوب، نه کاملا. به خصوص، زمانی که هزینه های واقعی رسیدن به مناطقی چنان دور را در نظر بگیریم.

مسافرت های هوائی بیشترین تاثیرات منفی محیطی را در مقایسه با دیگر وسائل حمل و نقل برجا می گذارد. این روش سفر، بیشترین میزان دی اکسید کربن، بخار آب و دیگر گاز های با تاثیرات گلخانه ای را در جو زمین تولید نموده و بیشترین مصرف سوخت های فسیلی را به خود اختصاص داده است.

برپایه تحقیقات هیئت بین المللی نظارت بر تغییرات جوی، پرواز های تجاری به تنهایی مسئول 3 تا 4 درصد کل تاثیر زیست محیطی فعالیت های بشری به حساب می آید، که البته این رقم رو به رشد نیز است.

به عنوان مثال، بر مبنای آمار سایت www.climatecare.org یک پرواز رفت و برگشت از لندن به نیویورک 1.57 تن گاز CO2 وارد جو می کند، یا یک پرواز رفت و برگشت از سیدنی به بانکوک موجب تولید2.1 تن گاز دی اکسید کربن می گردد.

از سوی دیگر، کارشناسان معتقدند، در دهه های آینده، پرطرفدار ترین مکان های توریستی در جهان، به طور قابل ملاحظه ای تحت تاثیر تغییرات جوی خواهند گرفت، که این امر ریشه در فعالیت های انسانی دارد.

برخی نیز معتقدند که این تغییرات هم اکنون شروع شده است، یخچال های طبیعی در حال آب شدن هستند، فصل اسکی کوتاه تر شده، تغییرات درجه حرارت و الگوی بارش زندگی گونه های جانوری و مناظر طبیعی در بیشتر نقاط کره زمین را تحت تاثیر قرار داده است.

خوب با این وصف آیا از دست یک مسافر مسئولیت پذیر کاری ساخته است؟

پاسخ مثبت است، مواردی وجود دارند که با رعایت آنها و از طریق کاهش مصرف انرژی می توان به این امر کمک نمود.

نخست، در خانه بمانید. البته شاید بهتر باشد بگوییم هرچه نزدیک تر به خانه بهتر. برای مثال، اگر تنها هدف تان از سفر حمام آفتاب گرفتن در کنار دریا است، آیا حتما باید به آن سوی دنیا سفر کنید؟ تا کنون چقدر کشور خودتان را خوب گشته اید؟

دوم، می توانید از دیگر وسائل نقلیه همچون قطار، اتوبوس، کشتی، قایق های کوچک دوچرخه و پیاده روی استفاده کنید. همه اینها راه های بسیار لذت بخش برای ارتباط با دنیای اطراف و مردم محلی هستند بدون آنکه ردپایی از خود برجای گذاشته باشید. لااقل، اگر مجبور به مسافرت هوائی هستید، در شهر یا کشور مقصد می توانید از این روش های جایگزین بجای پرواز های داخلی استفاده کنید.

سومین راه حل را مسافرت با توازن کربن می نامند. امروزه نهاد های بسیاری (از بنیاد های خیره گرفته تا برخی بنگاه های تجاری) برنامه هایی دارند تا میزان گاز های گلخانه ای تولید شده در اثر سفر هوائی را از طرق دیگر جبران نمایند. برای نمونه، می توانید کربن تولید شده در سفر لندن به نیویورک را از طریق پرداخت 10.18 پوند در سایت www.climatecare.org جبران نمایید. همچنین، به سایت های www.futureforests.org و www.carbonneutral.com.au نیز سر بزنید.

راه حل بسیاری از این سازمان ها کاشت درخت با استفاده از هزینه های جمع آوری شده است. از سوی دیگر برخی از سازمان های غیر انتفاعی و دیگر سازمان های فعال در زمینه توازن کربن در حال سرمایه گزاری در پروژه های جلوگیری از اتلاف انرژی و استفاده از انرژی های تجدید پذیر در کشور های در حال توسعه هستند. برخی دیگر از این سازمان ها، مبتکر استخدام افراد محلی به منظور ایجاد شغل های بومی و نگهداری محیط زیست اند.

هرچند متوازن نمودن کربن هدفی قابل تقدیر به شمار می رود اما در مقیاس بزرگ تر، خود می تواند عادات بد دیگری را ترویج نماید. این رفتار درست مانند آن است که ما در کنار ساحل دریا آشغال بیاندازیم، سپس کسانی را استخدام کنیم ( و هزینه های آن را بپردازیم) تا زباله هایی را که خود باعث تولیدشان بوده ایم جمع کنند. پس به یاد داشته باشید که شیوه سفر کردن شما نقش تعیین کننده در میزان تاثیرات زیست محیطی کل سفر شما خواهد داشت.

طبیعتا، نقش یک فرد در قبال فعالیت هایی که دولت ها و سازمان های بزرگ انجام می دهند بسیار کوچک به نظر می رسد. اما این به آن معنا نیست که ما مسافران به تنهایی ناتوان از تاثیر گذاری و مسئولیت پذیری باشیم. درواقع هر کدام از ما، امکانات بسیاری برای حداقل نمودن تاثیرات مضر سفرهایمان بر محیط زیست داریم که مسافرت با توازن کربن تنها یکی از آنها به شمار می رود.

اگر کنجکاو شده اید که سفر هوائی بعدی شما چه میزان گاز دی اکسید کربن اضافه وارد جو می کند، به این آدرس سر بزنید: www.climatecare.org/airtravelcalc/airtravelcalc.cfm

منبع: Code Green Experiences of a lifetime از انتشارات Lonely Planet

درخت سرو و کتاب قانون

اگر چیزی بتواند کتاب قانون را به درخت سرو ربط دهد، بدون شک نام لبنان است.

آدم فیلم کتاب قانون را که نگاه می کند، نا خود آگاه دل اش هوای لبنان می کند. و البته فصل اسکی هم بی تاثیر نیست. لبنان کشوری کوچک در کرانه شرقی دریای مدیترانه، سرزمینی تاریخی، به قول ما ایرانی ها چهار فصل و سرشار از دیدنی ها از همه گونه است.

هر فصل دیدنی های خاص خود را دارد و زمستان فصل سرو یا به قول خودشان الأرز (یا به قول خارجی ها Cedars) است. الأرز نام روستای کوچکی در منطقه کوهستانی لبنان و همچنین نام قدیمی ترین پیست اسکی این کشور هم هست.

این منطقه با هتل های شله مانند و زنجیزه مغازه های سوغاتی فروشی که در کلبه های چوبی کنار جاده اصلی صف کشیده اند، اروپائی ترین پیست اسکی در لبنان به حساب می آید.

روستا نام اش را از درختستان کوچک اما بسیار معروف درختانی که در ارتفاع بالای 2000 متر رشد می کنند گرفته است. درختستان گوشه ای از بقایای جنگل های گسترده سروی است که زمانی کوهستان های لبنان را پوشانده بود.

در شمال آفریقا و آسیا سه چهار گونه درخت سرو می روید که معروف ترین شان سرو لبنان است. در دروران باستان جنگل های سرو رشته کوه های لبنان را پوشانده بود و منبع ثروت فنیقی ها به شمار می رفت. آنان عطر و چوب با دوام این جنگل ها را به مصر و فلسطین صادر می کردند.

معبد اصلی سلیمان در شهر بیت المقدس از چوب این درختان ساخته شده بود. اما امروزه تعداد بسیار معدودی از این درختستان ها برجای مانده است. قطع مکرر درختان در طول هزاره گذشته و رشد بسیار کند این گیاهان پس از کاشت دوباره علت اصلی این موضوع است.

برخی از این درختان باستانی هنوز باقی هستند که عمرشان تا 1500 سال تخمین زده می شود (در زبان عربی به این سرو های پیر الأرز الرب گفته می شود) آنها گاه تا 30 متر رشد می کنند.

امروزه قوانین بسیار سفت و سختی علیه قطع این درختان وضع شده و سوغاتی های مغازه های اطراف درختستان ها از شاخه های خشک و افتاده درختان ساخته می شوند.

دریاچه بایکال،

دریاچه بایکال،

دریاچه بایکال حجم عظیمی از آب زلال آبی رنگی است که با کرانه های سنگی و سر سبز و در ورای آن همچون شبحی دور، با کوهستان مرتفع، محاصره شده است.

بایکال با شکلی شبیه یک موز در جنوب (نقشه) سیبِری در کشور روسیه، میان استان های ایرکوتسک و اُزرُ بایکال ، با طول 636 کیلومتر و بیشینه عمق 1637 متر عمیق ترین و بزرگ ترین دریاچه آب شیرین ، و همچنین پس از دریای خزر حجیم ترین دریاچه در جهان است. این دریاچه به تنهایی چیزی در حدود یک پنجم آب شیرین جهان را در خود جای داده است.

فهرست افتخارات دریاچه بایکال به این ختم نمی گردد. این دریاچه با 31500 کیلومتر مربع مساحت، در حدود 25 میلیون سال پیش شکل گرفته و مقام پیر ترین دریاچه دنیا را نیز برای خود حفظ نموده است.  در این دریاچه گونه های مختلف آبزیان زندگی می کنند. از معروف ترین آنها، یکی از اقوام دور ماهی آزاد (سامون) به نام آمول است که خام یا دود زده آن بسیار لذیذ بوده، طوری که سفر به بایکال بدون آن نا تمام می ماند.

خوک آبی بایکال، تنها نوع از این جانور است که در آب شیرین زندگی می کند، دانشمندان بر این باورند که این جانور زمانی از اقیانوس منجمد شمالی به این دریاچه رسیده است.

سازمان یونسکو این دریاچه را به عنوان میراث بشری ثبت نموده است.

امروزه برای بازدید از دریاچه راه های بسیاری وجود دارد هرچند که هنوز مسیر پیاده روی (یا جاده اتومبیل رو) دور دریاچه احداث نشده، اما این امکانات روز به روز در حال افزایش اند.

از نکات جالب در مورد سفر به دریاچه یکی آن است که یک دور دریاچه با کشتی های تفریحی در طول تابستان چیزی حدود 600 تا 850 دلار هزینه دارد در حالی که اگر کسی همت داشت و در زمستان (تا آواخر اسفند) به این منطقه سفر کرد، می تواند تنها با چند دلار یک تاکسی گرفته روی عمیق ترین دریاچه جهان گردش نموده از مناظر زیبای برف گرفته اطراف لذت ببرد.

لبنک های مفید:

ویکیپدیا

یونسکو

بایکال

درباره مالزی

اطلاعات جالب در مورد کشور مالزی:

لطفا اینجا را کلیک نمایید.

خانه چرچیل در چارتوِل

اواسط ماه سپتامبر سال 1922 بود که چرچیل سه فرزند خردسال خود، دیانا (در آن زمان 13 ساله)، رَندالف (11) و سارا (7) را به گردشی برد که سارا اینگونه به یاد می آورد:

«در طول مسیر او برای مان توضیح داد که هدف از این سفر، بازدید از خانه ای در استان کنت است که او قصد خرید آن را داشته و نظر ما را در مورد آن می خواهد بداند. ما بسیار خوشحال شدیم. احتمالا نهار را هم پیک نیک کردیم که درست به خاطر نمی آورم؛ در آن لحظه، تنها هیجان دیدن خانه ای که قرار بود به ما نشان داده شود در ذهن ام باقی مانده است.

خانه چارتوِل، پوشیده از گیاه های هرس نشده، به هم ریخته، و مملو از رمز و راز خانه هایی بود که سال ها کسی در آن زندگی نکرده. ما تمام خانه و زمین های اطراف را گشت زدیم. پدرم مشتاقانه از ما می پرسید، از خانه خوشتان آمد؟ ما دوست اش داریم؟ ما هم مدام به او می گفتیم، این رو بخر! این رو بخر! که پاسخ شنیدیم هنوز چیزی معلوم نیست...»

البته پس از بازگشت به لندن بود که چرچیل بالاخره فاش ساخت که قبلا خانه را خریده است.

چارتول نام دهکده ای زیبا در استان کنت انگلستان است که خانه و محل زندگی ویسنتون چرچیل نخست وزیر شهیر بریتانیا از 1922 تا زمان مرگ در آن واقع بود. پس از مرگ چرچیل فرزندان او، خانه و تمام ملک را به نشنال تراست (موسسه غیر دولتی و غیر انتفاعی انگلیسی که هدف اش حفظ آثار باستانی و مناطق طبیعی انگلستان از توسعه طلبی و صنعتی شدن است) بخشیدند و امروزه این مکان به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری انگلستان  پذیرای بازدید کنندگان است.

 

وینستون لئونارد اسپنسر چرچیل، در ساعت 1:30 بامداد 30 نوامبر 1874 در کاخ بِلِنهایم، واقع در آکسفورد شایر، خانه پدربزرگ اش، هفتیمین دوک مارلبرو، و از جهاتی بزرگ ترین کاخ اشرافی در سراسر انگستان، به دنیا آمد. کاخ بلینهایم هیچگاه به او نرسید، بلکه مقام دوک مارلبرو و تمام ملک به عموزاده و دوست همه زندگی اش نهمین دوک مارلبرو به ارث رسید. با این وصف، وینستون که برای پنج سال، وارث همه این ثروت به شمار می رفت دوران بچگی خود را در آنجا گذراند و تا آخر عمر نیز در هر فرصتی به آن سر می زد.

کاخ بلنهایم در اوایل قرن هیجدهم میلادی توسط جان وَنبوُرو برای قهرمان خانواده چرچیل، یعنی جان چرچیل نخستین دوک مارلبورو ساخته شد. دور نمای عظیم و محوطه سبک باروک بنا، برای چرچیل نشان ملموسی از عظمت تاریخ بریتانیا و ادامه قدرت آن به عنوان یک ملت بود. او شاد ترین دوران کودکی خود را در این کاخ سپری نمود، و روزی به مادر خود نامه ای نوشت که در آن آورده بود، «باغ و پارک اینجا بسیار زیبا تر از قدم زدن در هاید پارک یا گرین پارک (دو تا از معروف ترین و زیبا ترین پارک های بریتانیا و جهان) است.»

در طول قرن نوزدهم میلادی، کماکان کاخ ها و خانه های خارج از شهر در انگستان، (همچون کاخ بلنهایم)، خانه های قدرت امپراتوری بریتانیا به شمار رفته، مکان هایی بودند که مهم ترین سیاست مداران کشور در آن دور هم جمع شده مهم ترین تصمیمات را اتخاذ می نمودند. از همان کاخ ها بود که مقامات بریتانیا بر یک چهارم کره زمین حکومت می کردند.

با دانستن این پیش زمینه است که در میابیم چرا برخی خانه چرچیل در چارتول را کلبه ای بیش نمی دانستند، جایی که با همه زیبایی های درون و اطراف اش، برای سیاستمداری در ابعاد چرچیل کوچک می نمود.

 

اما خانواده چرچیل، چنین عقیده ای نداشتند. او علاوه بر بازسازی خانه، ایجاد دریاچه و استخر معروف خود در آن، باغ گلِ زیبای خصوصی خود را نیز در آن ساخت، که تا به امروز با دقت زیاد و به شکلی که در زمان خود اش نگهداری می شد حفظ شده است.

چرچیل که علاقه زیاد به نقاشی داشت، برای خود کارگاه نقاشی هم در گوشه باغ درست کرده بود. ضمنا در اتاق خواب او میز کار و خطر تلفن اختصاصی وجود داشت که در هر لحظه می شد با نخست وزیر تماس گرفت.

لازم به گفتن نیست که در خانه چرچیل از حرم سرا خبری نبود و لوله کشی های آب و برق به شیوه انگلیسی ها همه روکار هستند.

ضمنا اگر به آنجا سر زدید به یاد داشته باشید که گل های روی میز چائی همه واقعی هستند و در باغ خصوصی او پرورش داده می شوند.

عکاسی از داخل بنا ممنوع است.

لینک های مفید:

http://www.blenheimpalace.com/

www.nationaltrust.org.uk

ديو آسياب و بند امير

اگر با حمید بریری به لار (منظور سد لار در پای دماوند است نه منطقه لارستان) سفر کرده باشید، او حتما شما را به دیدن چشمه های دیوآسیاب برده است.

چشمه بزرگ تر که در عکس ها دیده می شود (چشمه کوچک تر در پس زمینه تصویر بالا قابل مشاهده است)، بر روی تپه ای آهکی در اثر هزاران سال رسوب آهک و دیگر مواد معدنی موجود در آب چشمه به وجود آمده. امروزه این تپه که با جنس زمین اطراف تفاوت بسیار دارد، همچون جامی آب چشمه را چندین متر بالا تر از در خود نگه داشته است.

جالبی این  پدیده در آن است که معمولا آب هر سنگ و مانعی در برابر راه خود را با کمک فشار زیاد و فرسایش تدریجی از جا کنده و بر می دارد، اما در این مورد آب ظرفی برای باقی ماندن دور خود ایجاد نموده و گوئی زندان خود را بدست خود اش ساخته است.

البته این پدیده نادر نیست. نموده معروف تر آن در ایران در منطقه تکاب، در بنای تاریخی تخت سلیمان است (که آنجا نیز از دیرباز منطقه ای مقدس به شمار می رفته) و البته برادر بسیار بزرگ تر شان در کشور همسابه مان، افغانستان وجود دارد.

منطقه بامیان افغانستان که از دیدنی ترین مناطق این کشور است را همه با مجسمه های بودایش که توسط طالبان نابود شد می شناسند. اما این منطقه سرشار از زیبائی های طبیعی و ساخته های دست بشر است.

از معروف ترین این دیدنی ها، بند امیر است. بند امیر که از پنج دریاچه تشکیل گردیده ، در ارتفاع 2900 متری پای کوه بابا پنهان شده است. آب آبی تیره این دریاچه همچون نگینی در دل کوهستان می درخشد و تضاد خیره کننده آن با کوهستان خاکی اطراف دیدنی است.

در این مورد نیز، درصد بالای مواد معدنی موجود در آب دریاچه، از یک سو منشا رنگ آبی آب و از سوی دیگر رسوبات آن سازنده دیواره های عظیمی است که در طول میلیون ها سال ظرف نگهدارنده دریاچه را شکل داده. این سد طبیعی (بند امیر را خیلی ها سد شاه معنی می کنند اما به نظر می آید اشاره به نام امیرالمومنین داشته باشد) با ارتفاع بیش از 10 متر مهم ترین عجایب طبیعی افغانستان به شمار می رود.

مردم محلی معتقدند که معجزه حضرت علی (ع) باعث پدید آمدن این سد طبیعی در مقابل آب گردیده. همه ساله تعداد بسیاری از زوار برای زیارت این منطقه به بامیان سفر می کنند و مسجد و امامزاده ای نیز در راه رسیدن به منطقه برای زیارت وجود دارد.

تصاویر:

 دیوآسیاب : خبرگزاری مهر

بند امیر :  http://time.blog.af

تخت سلیمان : http://www.marshal-modern.ir

پادشاهی بحرین

پادشاهی بحرین کشوری است جزیره ای، که در جنوب خلیج فارس واقع شده است. پایتخت آن منامه و زبان رسمی آن عربی است. در این کشور استفاده از زبان های انگلیسی، فارسی و اردو بسیار رایج است. این کشور از 32 جزیره تشکیل یافته است.

 

در گذشته به منطقه ساحلی جنوب خلیج فارس حد فاصل بصره تا بحرین امروزی بحرین گفته می شد. بحرین قرن های متمادی در قلمرو ایران بوده است. از سال 1522 تا 1602 بحرین مدتی در دست پرتغالی ها قرار گرفت. در سال 1602 میلادی، پس از اخراج پرتغالی ها از خلیج فارس، جزیره بحرین به دست دولت صفوی افتاد و سلطه ایران بر آن (بجز دوره های کوتاهی از حمله عمانی ها) تا سال 1783 میلادی ادامه داشت. از سال 1783، جزیره بحرین به دست خاندان آل خلیفه افتاد که از قرن نوزدهم تا 1971 تحت الحمایه بریتانیا بودند.

 

جزیره بحرین در جنوب خلیج فارس یکی از کشور های نسبتا مترقی در منطقه به حساب می آید. حکومت بحرین از سال 2003 به صورت پادشاهی مشروطه در آمده و هم اکنون در این کشور 15 حزب سیاسی شامل احزاب مذهبی، لیبرال، چپ و بعثی وجود دارد.

 

این کشور کوچک از هزاران سال پیش شناخته شده بوده، برخی آثار باستانی آن تا 5000 سال قدمت دارند.

 

جزیره بحرین، زمستان ها میزبان هزاران پرنده مهاجری است که از مناطق سرد سیر به سمت جنوب مهاجرت کرده، عده زیادی از آنها در برخی اقامتگاه های بین راه، مانند میانکاله در خلیج گرگان، دریاچه های استان فارس، دریاچه ارومیه، حور در خوزستان  و .. اقامت گزیده عده ای دیگر، پس از عبور از خلیج فارس به بحرین می رسند.

 

مستند زیر اطلاعات ارزنده ای در مورد این پرندگان ارائه می دهد.

 

http://www.youtube. com/watch? v=jeF-2QIR3- A

 

بحرین آزاد ترین اقتصاد در خاورمیانه (بیست و ششم در جهان) و سریع ترین رشد اقتصادی در میان کشور های عربی را داراست.

در سال 2008 اندکس مراکز مالی جهانی در لندن بحرین را سریع ترین مرکز مالی در حال رشد جهان رده بندی نمود. تولید و پالایش نفت منبع %60 از درآمد صادراتی، و %60 درآمد دولتی و همچنین %30 از GDP در بحرین است.

این کشور نخستین تولید کننده آلومینیوم در خاورمیانه و پنجمین در جهان است. اکثریت مردم این کشور شیعه هستند و در بحرین حدود پنجاه هزار نفر ایرانی تبار زندگی می کنند که با وجود چند نسل زندگی در آن کشور هنوز به زبان فارسی صحبت می کنند.

 

صنعت توریسم در بحرین رو به رشد است.  سالیانه بیش از هشت میلیون توریست از بحرین بازدید می کنند. بیشتر این افراد از کشور های عرب همسایه می آیند اما شمار روبه رشدی از توریست ها از خارج از منطقه خلیج هستند. کتاب راهنمای مسافرتی لونلی پلنت، بحرین را "شروع عالی برای منطقه خلیج فارس" معرفی نموده است.

زندگی در خانه های دراز ساراواک (مالزی)

زندگی در خانه های دراز ساراواک (مالزی)
اگر حدود یک قرن پیش، اتفاقا از نانگا سوپا در اولو آی (منطقه ای در قسمت جزیره ای مالزی [برای نقشه اینجا را کلیک کنید]) سر در می آوردید، احتمالا مردم قبیله ایبان که در خانه های دراز (Longhouse) شما را با راهزنان و غارتگران اشتباه گرفته بودند، بارانی از تیر های زهر آگین بر سرتان فرود می آوردند.

خانه دراز، معادل بوُرنِئوئی قلعه است. این بنا، معمولا بر روی پایه هایی (بالا تر از سطح زمین) ساخته می شود و تنها یک در ورودی دارد. تمام ساکنان روستا با جمعیتی بین 20 تا 100 خانوار زیر یک سقف در آپارتمان های مجزای خانوادگی زندگی می کنند که همه به سوی روآ (نوعی بالکن اشتراکی که زندگی روستائی در آن جریان دارد) باز می شوند.
مردم قبیله ایبان کماکان با حفظ درجه از سنت خود در طول رودخانه های ساراواک در این خانه های دراز زندگی می کنند. بازدید و اقامت از این خانه های دراز تبدیل به جزء اصلی تجربه توریستی در ساراواک شده است.

یک دهه پیش، یک شرکت توریستی در بونئو با همکاری مردم محلی در نانگا سوپا شروع به برگزاری تور های خانه دراز در این منطقه نمود. روستائیان از شرکت خواستند تا بجای اقامت در خانه دراز، اقامتگاهی در کنار آن برای توریست ها فراهم گردد تا بدون  مختل نمودن زندگی روزمره شان، توریست ها تجربه زندگی در این محیط را بدست آورند.
امروزه بجای بارانی از تیر های زهرآگین، به شما خوش آمد گفته و از شما با یک لیوان توآک (نوعی شراب برنج) و معرفی دهکده پذیرائی می شود. برای روستائیان توضیح داده شده است، که به توریسم به عنوان نوعی شغل کناری نگاه کنند، بنابراین حرفه اصلی شان کما فی السابق ماهی گیری و کشاورزی است (که البته از کمک شما نیز خوشحال خواهند شد).
فعالیت های دیگر در منطقه شامل، گردش (با راهنما) در جنگل های پر از قصه باتانگ آی است، جائی که به احتمال زیاد موفق به دیدن اوران گوتان در محیط طبیعی خود خواهید شد و البته عده ای از پستانداران اولیه و پرندگان نایاب را نیز نباید از فهرست دیدنی ها حذف نمود.

زمان سفر: این منطقه استوائی در تمام سال شرجی و گرم است. فصل باران های موسمی در این منطقه از آبان تا بهمن ماه است.
راه دسترسی: نانگا سوپا، در منطقه باتانگ آی استان ساراواک مالزی (سمت جزیره ای) واقع شده است.

بهترین های هفته علوم در سفر

لطفا اینجا را کلیک کنید.

قلعه های عمان

وقتی در عمان سفر می کنید، لازم نیست خیلی با دقت نگاه کنید تا تعداد قصر ها و قلعه ها در خارج از شهر توجه شما را به خود جلب کند. فقط یک نگاه لازم است تا مطمئن شوید که به زحمت بتوان در این کشور، تپه ای را که برج و بارو ای بر آن نساخته باشند یافت.

زمانی که کشور اولویت های مهم تری نسبت به مرمت و تعمیر خشت و گل های رنگ و رو رفته و تیرهای چوبی شکسته داشت، وزارت فرهنگ و میراث ملی سرمایه گزاری عظیمی در پروژه بازسازی و مرمت قلعه ها نمود. عملیات مرمت آثار باستانی در دهه 1970 میلادی، زمانی آغاز شد که با وجود تنها چند مدرسه و بیمارستان در سراسر کشور، کل کار به هوا و هوسی بیش نمی نمود و به طور قطع ربطی به رشد صنعت نوپای توریسم هم نداشت؛ شاید بیشتر مرکز ثقل بیداری ملت - نمایشی از هویت ملی کشور، و زیربنایی برای ساخت تصویری نو از عمان به شمار می رفت.

این استحکامات، چه تنها یک چهار دیواری ساده باشند، یا عمارات عظیمی همچون قطعه نخل، شجره نامه هایی گاه طولانی تر از عمر خود کشور با خود دارند. برخی از آنها، مانند قلعه الرستاق  کمی پیش از اسلام، به دست قبایل محلی و به منظور محافظت از مسیرهای تجاری بنا شدند، یا، همچون قلعه برقح برای مقاومت در مقابل حمله غارتگران دریایی ساخته شده اند. این بنا ها، اجزاء شکل دهنده یک ملت را تشکیل می داده اند. شاید قلعه ساختن مهارتی فراموش شده در عمان به شمار آید (بیشتر تخصص لازم در پروژه های مرمت از خارج از کشور بدست می آید)، اما نیاز به حفظ و نگهداری این نماد های تاریخی برای نسل های آینده به خوبی احساس می شود.
خوب شاید بپرسید که اصلا قلعه چیست که اینقدر اهمیت دارد. قلعه بنایی نظامی است که طوری طراحی شده تا از یک جامعه محافظت نماید (مانند قلعه الحضم). از سوی دیگر، قصر مانند بیت النعمان در برقع، استحکاماتی خصوصی است که اصولا برای محافظت ملک آن ایجاد شده است. براین پایه، قلعه را می توان به عنوان بخشی از غرور مدنی، یا نشانی از استقلال و همبستگی یک جامعه تعریف نمود، چیزی که برتقالی ها زمان فتح مسقط و قلعه های میرانی، جلالی، و مطرح قادر به درک آن نبودند، آنها قلعه ها را فتح نمودند اما موفق به تسخیر مردم داخل آنها نشدند.

ممکن است با نگاهی به شکوه و جلال قلعه آیجا، دهکده ای که هنوز تا رسیدن به دنیای مدرن فرسنگ ها فاصله دارد، بتوان نتیجه گرفت که مناظر عمان همگی عقب افتاده و مربوط به اعصار گذشته اند. اما به خاطر بیاورید آن ایستگاه اتوبوس، باجه تلفن عمومی و ساختمان های اداری جدید مسقط را که همگی برگرفته از معماری قلعه ساخته شده اند؛ درواقع، آنان قلعه را برای عصر معاصر دوباره خلق نموده اند. وقتی به کشور های دیگر منطقه نگاه می کنید و می بینید که چگونه از گذشته خود جدا افتاده و آن را انکار می کنند، این احساس احترام و ایجاد پیوستگی میان گذشته و میراث آن است که عمان را در حوضه خلیج فارس منحصر به فرد می نماید.
منابع:
The Lonely Planet, Oman
وزارة الاعلام  لینک های مفید:   قلعه جلالی قلعه میرانی قلعه نزوی قلعه بهلا قلعه نخل