منشاء پاستا کجاست؟

فکر می کردم که آبگرم بدون پاستا نمیشه بعد به فکرم رسید که البته پاستا هم بدون آبگرم درست نمی شه و این مقاله در نتیجه آمد.


اینکه پاستا از کجا آمده و چه کسی آن را اختراع کرده، موضوع بحث تاریخی داغی است. آیا مخترع پاستا چینی ها بوده اند؟ یا ایتالیایی ها؟ یا عرب ها؟

در آن شکی نیست که مارکو پلو در سال 1295 میلادی رشته (Noodles) را از چین به ایتالیا آورد. اما اغلب متخصصان تاریخ اغذیه معتقدند که نوعی از پاستا سال ها پیش از این تاریخ در ایتالیا رواج داشته است. نقاشی های روی دیوار در یک مقبره اتروسک ای وسائل آشپزخانه ای - شامل تخته شیرینی پزی، وردنه و چرخ - را نمایش می دهد که تا حد بسیار زیادی مشابه وسائلی است که امروزه برای تهیه پاستا بکار می روند.

ضمنا مدارکی وجود دارد که رومیان باستان، خمیر ترش نشده ای از آرد و آب درست کرده، سرخ نموده، به نوار های پاستا مانندی بریده و با خورش می خورده اند.

آپیشیوس خوراک شناس مشهور رومی قرن نخست میلادی، ظروف غذای پخته با خمیر پاستا مانندی را شرح می دهد که با لایه ای از دیگر ترکیبات خوراکی پوشانده می شد.

آیا این نوعی لازانیای رومی نبود؟

هر زمان یا مکانی که پاستا اختراع شده باشد، بدون شک این سیسیلی های بودند که برای نخستین بار آن را در آب جوشاندند. آنان، آبیاری و کشاورزی را از اعراب که در طول قرن 9 میلادی جزیره را به تصرف خود در آورده بودند یاد گرفتند، و مطابق مدارک تاریخی، در قرن 12 میلادی، سیسیلی ها نوعی پاستای بلند و نازک همچون اسپاگتی درست می کردند.

همزمان کالابریایی ها استاد پیچاندن نوارهای پاستا و درست کردن پاستای لوله مانندی مشابه ماکارونی های امروزی بودند.

یک کتاب آشپزی ایتالیایی مربوط به قرن سیزدهم میلادی (درست کمی قبل از بازگشت مارکو پولو از چین)، دستور العمل هایی برای تهیه انواع پاستا از جمله راویولی، ورمیشل و تورتولینی ارائه می دهد.

ظاهرا جای شکی باقی نمی ماند که حتی پیش از بازگشت مارکوپولو نیز در ایتالیا پاستا وجود داشته است، و البته موزه پاستا در شهر رم پر از مدارکی محکم برای اثبات این موضوع است.

در عصر رنسانس، پاستا به پای ثابت منوی رستوران های ایتالیایی بدل گشت. فلورانسی های پولدار آن را به همراه شکر و ادویه جات گرانقیت، صرف می کردند. اما افراد معمولی تر، آن را ساده یا با مواد غذائی ارزان تری همچون سیر، سبزیجات و پنیر، می خوردند.

آن روز ها، پاستا ساده، تازه و دست ساز بود و فرسنگ ها با انواع تجاری خشک آن که امروزه در رنگ ها، اشکال و مزه های گوناگون ساخته می شود فاصله داشت. افتخار ساخت این مدل پاستا البته متعلق به ناپلی ها است.

زمین های حاصلخیز اطراف شهر ناپل، مکانی ایده آل برای رشد گندم دورام، که بهترین آرد برای تهیه پاستا از آن تولید می شود، است. همچنین ترکیب باد و آفتاب این منطقه بهترین شرایط را برای خشکاندن پاستای تجاری فراهم می آورد. همانکه ناپلی ها این را کشف کردند، صنعت ساخت پاستا به صورت تجاری در اطراف شهر پا گرفت، تا جائی که در اواخر قرن هیجدهم میلادی، مصرف پاستا در تمام ایتالیا فراگیر شد.

ماکارونی، اسپاگتی و تالیاتِله نخستین اشکال پاستا بودند که به صورت تجاری تولید شدند، که البته در آن زمان تنها با آب و آرد ساخته می شدند.

در این زمان، پاستا مبدل به غذای فقرا گشته معمولا با خورش گوجه فرنگی تهیه می شد. گوجه فرنگی که از قاره آمریکا به اروپا راه پیدا کرده بود، همچون گندم دورام با آب و هوای جنوب ایتالیا بسیار سازگار از آب در آمد. زمانی که عشق میان ایتالیایان و گوجه فرنگی شکل گرفت، تبدیل به وصلتی نا گسستی شد که تا به امروز پابرجا مانده است.

در این زمان، پاستایی که در آن از تخم مرغ استفاده شده باشد در شمال ایتالیا تهیه می شد و هنوز به صورت تجاری تولید نشده بود. پاستا با تخم مرغ (Pasta all'uovo) معمولا به صورت تازه، با گوشت پر شده یا با خورش، برای افراد ثروتمند تهیه می شد.

تنها در قرن بیستم بود که پیشرفت های صنایع غذائی امکان تهیه تجاری پاستا با تخم مرغ (آنگونه که امروزه در همه فروشگاه ها به سادگی پیدا می شود) فراهم گردید.